بینه گزیده ی کتاب:فرهنگ مهرازی / علی محمد رنجبر کرمانی / ندا رفیع زاده / بیژن سرشکیبینه تالاری نیمه گرم و نیمه خشک بوده است که در آن جامه از تن در می‌آوردند. گرداگرد آن سکوهایی برای کندن رخت و نشستن بوده که با کفش روی آنها نمی‌رفتند. کفش‌ها را در تاغچه‌ای زیر سکو می‌گذاشتند. در میان بینه آبگیر (حوض) سنگی بوده با آبفشانی (فواره) در میان آن و پاشیری گرداگرد آن. روی هر سکو نیز آبگیری کوچک بوده که هرکس پس از پایان شستشو و بیرون آمدن از گرمخانه، نخست پای خود را در آن آب می‌کشید و سپس بر سکو پا می‌گذاشت.