ضریح گزیده‌ی کتاب: معماری ایرانی / محمد کریم پیرنیا / عبدالحسین معماریان ضريح صندوقی است که روی قبر گذاشته می‌شود تا دست کسی به سنگ گور نرسد. در گذشته روی گورها یک تخته سنگ به عنوان نشانه کار گذاشته می‌شد. بعد آن را بزرگتر کردند. گاه به جای سنگ، کاشیبرجسته هم به کار می‌رفت. سپس روی آن یک ضریح کار گذاشته شد. ضریح نخست با کاشی و چوب ساخته می‌شد. برای نمونه ضریح حضرت معصومه در قم از کاشی است. اکنون برخی ضريحها فولادی شده اند. مکعب‌هایی فولادی که با تکه‌های فولادی دیگر به هم پیوسته شده و یک شبکه درست کرده اند. در پس شبکه، شیشه‌ای کار گذاشته می‌شود تا کسی پولهای ریخته شده مردم را برندارد. بعدها این مکعبها ساده تر شده و به گونه گویهایی در آمده که با تکه‌هایی به هم پیوسته شده است. بیشتر ضريحها سرپوشیده هستند.