طنبی ایرانشهرپدیا فرهنگِ بزرگِ سخن، «طنبی»: تالار وسیع و مجلل.|| به نیم جو نخرم طاق خانقاه و رِباط/ مرا که مصطبه ایوان و پای خُم طنبی است <حافظ>. فرهنگِ معین، «طنبی»: ایوانی که توی ایوان بزرگ‌تر باشد♦ تالار♦ اتاقی وسیع و مجلل نظیر شاه‌نشین. لغت‌نامه‌ی دهخدا، «طنبی»: طنابی♦ ایوان که توی ایوان کلان باشد♦ بادغر♦ بادغرد. گزیده ی کتاب: آشنایی با معماری ایران / محمد کریم پیرنیا / عبدالحسین معماریان یورت ها: یک دری (مرد گرد و راهرو) دودری (اتاق کوچک) سه دری (اتاق) پنج‌دری (اتاق بزرگ) تالار و طنبی و غیره کربال یا تلوار یعنی ساختمان بزرگ و ریشه‌ی واژه‌ی تالار است. این فضا برای استفاده‌ی فصل گرما بوده و به هوای باز راه داشته. در کنار تالار راهروهای بزرگی به نام تختگاه بوده که در انتهای آن راه‌پله‌ای برای زیرزمین و بالا خانه قرار داشته است. ساخت این فضاها به دلایل گوناگونی بوده است. با توجه به ارتفاع زیاد تالار و رانشی که از طرف طاق‌های آن به وجود می‌آمد این فضاها کمک به رفع رانش می‌کردند. همچنین تناسب بین مادر و بچه ( فضای وسط و فضاهای کناری) نیز حفظ شده است. در خانه با پیمون بزرگ در پشت تالار ترز یا تچر یا طنبی با شکل صلیبی و در کنار آن بادگیر قرار می‌گرفته است. سقف تالار مضاعف ( دوجداره ) بوده و در بعضی جاها از ارسی‌های بزرگ سه‌لنگه‌ای در تالار استفاده می‌شده است. در ایران بنا بر شرایط آب و هوایی در نقاط مختلف خانه‌های متفاوتی داریم. در شمال، خانه‌ها گالی پوش، در غرب ایران خانه‌های ایوان دار، در مناطق گرمسیر خانه‌های ایوان دار و صفه دار و درنقاطی دیگر با توجه به ویژگی‌های محلی ساخته شده‌اند. در بعضی از مناطق روستایی ایران خانه‌ها دارای یک صفه هستند. فضاهای این خانه‌ها شامل یک ایوان سرپوشیده و یک اتاق تنوردار می‌شود. همین نوع بیشتر در غرب ایران به صورتی دیگر ساخته شده است. کل خانه ترکیبی از چند اتاق است: اتاقی کشیده به نام طنبی یا هنجه که تنور نیز در آن قرار می‌گیرد، اتاق عروس و بهترین اتاق آن در وسط قرار گرفته و دارای تزیینات مختلفی است. این اتاق محل پذیرایی نیز بوده استو در تابستان در ایوان سرپوشیده جلوی آن می‌نشینند.