فروار ایرانشهرپدیا فرهنگِ بزرگِ سخن، «فروار»: اتاقی که در بالای خانه می‌ساختند برای اقامت در تابستان.|| گه میل موالیت ز فروار به فردوس/ گه معدن اعلای تو از سجن به سجین <مختاری>. لغت‌نامه‌ی دهخدا، «فروار»: در اوستا ظاهراً فْرَوارنَه♦ خانۀ تابستانی باشد بر بالا♦ خانۀ تابستانی راگویند عموماً و بالاخانه‌ای که اطراف آن در و پنجره‌ها داشته باشد خصوصاً و به معنی خانه زمستانی هم آمده است♦ فرواره♦ فربال♦ فرباله.|| آن کن که بدین وقت همی کردی هرسال/ خز پوش و به کاشانه شو از خانه و فروار <فرالاوی>. گزیده ی کتاب: فرهنگ مهرازی / علی محمد رنجبر کرمانی / ندا رفیع زاده / بیژن سرشکی اتاغ سردر:در خانه کهن، اتاغی بود که بالای سردر خانه روی هشتی و بیشتر برای پذیرایی از مهمان ساخته می‌شد. راه پله‌ای در گوشه هشتی آن را دسترس می‌ساخت. بالاخانه، فَروار. گزیده ی کتاب: آشنایی با معماری ایران / محمد کریم پیرنیا / عبدالحسین معماریان در بعضی خانه‌ها که توانایی مالی صاحب خانه کم بوده بالاخانه‌ای به نام فروار با عملکرد اتاق مهمان روی سردر کوچه می‌ساختند. راه آن از راه پله‌ای در گوشه ی هشتی بوده است. در قلعه‌ها هم این عنصر را داریم. هشتی‌ها عبارت‌اند از هشت گوش کامل / هشت و نیم هشت / نگینی / کشکولی. در داخل هشتی‌ها عناصر مختلفی مثل سکو، چراغداران و برای رفتن به فروار ( اتاق بالای هشتی ) پله‌ای در نظر گرفته می‌شده است.پوشش‌های هشتی‌ها نیز بسیار متنوع و معمولاً با کاربندی‌های بسیار زیبایی پوشیده شده است.