اتاق گزیده‌ی کتاب: فرهنگ مهرازی اندامی از ساختمان که با چهار دیوار و آسمانه ساخته می‌شود تا کارکردی ویژه داشته باشد. امروزه اتاغ را می‌توان اندام بنیادی هر ساختمان دانست و بسته به کارکرد آن در ساختمان نامی ویژه می‌یابد. مانند: اتاغ نشیمن، اتاغ خواب… باید یادآور شد «در زبان پارسی کهن، خانه را “سرا” و اتاغ را “خانه” می‌گفتند و اکنون نیز در بسیاری از جاهای ایران مانند خراسان به همین گونه است». در مهرازی کهن ایران، اتاغ‌ها بیشتر بر این پایه‌ها نام‌گذاری می‌شدند: 1 – ریخت آن: تالار، تنبی. 2 – شماره درگاه یا پنجره‌های آن: سه دری، پنج دری. 3 – جای آن: بالاخانه، گوشواره. 4 – هنگام بهره گیری از آن: اتاغ زمستان نشین. 5 – کمتر بر پایه کارکرد آن: آشپزخانه. برخی اتاغ‌های خانه را بدین گونه بازنمود می‌کنیم: اتاغ پنج دری:اتاغی که پنج درگاه رو به میانسرا (حیاط) داشت و در خانه‌های کهن بیشتر برای پذیرایی از مهمان از آن بهره می‌بردند که در خانه‌های کوچکتر کارکرد اتاغ نشیمن را داشته است. اتاغ پیشخان:اتاغی نزدیک درآیگاه (ورودی) خانه که برای سرایدار ساخته می‌شده و گاه برای پاسخگویی یا پذیرایی از کسی نیز به کار می‌رفته است. اتاغ تهرانی:اتاغی که یک تورفتگی در یک سوی آن (روبه‌روی درگاه‌ها) کمی بالاتر از کف اتاغ، به نام «شاه نشین» دارد که جایگاه مهمان یا بزرگ خانه بوده است.1 – اتاغی ویژه خواندن در برخی خانه‌ها.2 – اتاغی در کنار کتابخانه‌ها برای خواندن. اتاغ زیرشیروانی: اتاغی در زیر آسمانه شیبدار. اتاغ سردر:در خانه کهن، اتاغی بود که بالای سردر خانه روی هشتی و بیشتر برای پذیرایی از مهمان ساخته می‌شد. راه پله‌ای در گوشه هشتی آن را دسترس می‌ساخت. بالاخانه، فَروار. اتاغ سه دری:در خانه‌های کهن، اتاغی بود که سه درگاه رو به میانسرا داشت و بیشتر برای خواب از آن بهره می‌بردند. از اتاغ پنج دری کوچکتر بوده و در پشت آن پستویی داشته همراه با دولابی و گنجه‌های بزرگ برای نگهداری رختخواب و چیزهای دیگر.رختخواب‌ها را می‌توانستند بپیچند و کنار دیوار بگذارند و از اتاغ، به جای اتاغ نشیمن خانواده بهره ببرند. اتاغ شاه نشین :اتاغی که دارای شاه نشین است. اتاغ پنج دری. اتاغ شکم دریده:اتاغی به ریخت پیلی ارسی: اتاغی که دارای ارسی است.