ارسی گزیده ی کتاب: فرهنگ مهرازی گونه‌ای پنجره چوبی و شبکه‌دار کشویی که با بالا و پایین رفتن باز و بسته می‌شود. بلندای آن از کف تا آسمانه است. این در- پنجره گاه به میانسرا باز می‌شود و گاه میان دو تالار جای می‌گیرد تا به هنگام نیاز باز شود و یک تالار بزرگ به دست آید. کاربرد ارسی در مهرازی ایران به گونه یک بازشوی بنیادی، پیشینه‌ای بسیار کهن دارد. نمونه‌های زیبای آن در همه جای ایران دیده می‌شود. ارسی‌ها بیشتر دارای نگاره‌های زیبایی همراه با شیشه‌های رنگی هستند و بدین گونه بر زیبایی اتاغ می‌افزاید. هر ارسی از بخش‌های زیر ساخته می‌شود: باهو یا وادار: بخش ایستاده (قائم) چهارچوب آن. کالا (کلاه): تیر ترازی (افقی) میان بخش پایا (ثابت) و جنبان (متحرک) آن. تُنُک: شبکه درون دَرَک‌های آن. چَفته ریزه: چفتی (پشت‌بندی) که درک‌ها را پایا (ثابت) نگه می‌دارد. دَرَک یا لنگه: که مانند کشو بالا و پایین می‌رود. بخش زیرین به بلندی سی تا پنجاه سانتیمتر از کف که مانند جان پناه است و پایا است. بخش بالای آن که نیم پرهون (نیم دایره) یا سه پهلو (مثلث) است و پایا است. در شیراز ارسی‌ها بیشتر دارای دو دَرَک یا لنگه هستند و می‌توان به هنگام نیاز یکی از آنها یا هر دو را باز کرد یا درک بالایی به گونه کشویی روی درک پایین بنشیند،و آفتاب زمستان به اتاغ راه یابد، بدین گونه از میانسرا نمی‌توان کسانی را که درون اتاغ نشسته‌اند دید، و یا درک پایینی را بالا برد تا کسانی که در اتاغ هستند، میانسرا را ببینند. گزیده ی کتاب: آشنایی با معماری اسلامی ایران / محمد کریم پیرنیا / غلامحسین معماریان در شمال خانه اتاق زمستان نشین یا تهرانی جای داشته است. این قسمت آفتاب‌گیر و بزرگ‌ترین اتاق زمستانی بوده است. تهرانی دو اتاق کوچک با ارسی داشته و در کنار آن نیز آشپزخانه قرار می‌گرفته است. گزیده ی کتاب: سیر تحول معماری ایران / غلامرضا نعیما شبستان جبهه غربی ـ مسجد جامع ارومیه ـ در دوره‌های بعد به گنبدخانه افزوده شده و در سال 1184 هجری قمری حجره‌های اطراف صحن احداث شده است. در دهه‌های اخیر درهای حجره‌های ضلع جنوبی را برداشته و چهر حجره جلوی گنبدخانه را تخریب کرده‌اند. درهای ورودی تمام حجره‌ها ارسی و مزین به شیشه‌های رنگین بوده که در تعمیر بنا با در و پنجره‌های جدید به تعویض شده است. گزیده ی کتاب: معماری ایران دوره اسلامی / یوسف کیانی تکیه و میدان و حسینیه / محمود توسلی می‌گویند به روزگار بودلف عجلی وزیر او حمویه بن على آتشکده بروجرد را بازپیرایی و مسجد کرده است اما با نگاهی به نمای دیوارهای گنبدخانه آن (که در پائین با آجرهای تازه نماسازی شده و آجرهای یک ارسی کهنه در بالا و روی آنها به کار رفته) می‌توان گفت که بی‌گمان ساختمان آتشکده ویران یا نیمه‌ویران بوده و حمویه با بهره‌گیری از مصالح آماده که پیرامون آن ریخته بوده بر روی شالوده استوار سنگچین آن مسجد را از نو بنیاد کرده است.